In 1996 verstuurde ik vanuit downtown Manhattan mijn allereerste e-mail. Een uur later had ik antwoord. ‘We zouden zo in een film van Allen kunnen, smuil ik, moderner dan we nu zijn, zullen we wel nooit meer worden,’ schrijft Kees van Kooten in Hedonia bij het afscheid van zijn vrouw die naar New York vertrekt om Woody Allen te interviewen. Datzelfde gevoel bekroop me achter de computer in het appartement van vriend EJ, die er toen al een dik jaar woonde.
Hoewel we met Royal Jordanian vlogen en gratis mochten verblijven in EJ’s slaapkamer, was het een begrotelijk avontuur dat ik me normaalgesproken niet had kunnen permitteren. Maar omdat het degenen die belast waren met het beheer van de gemeentelijke cultuurpot van de stad waar ik toen woonde – de enige stad in Nederland die de concurrentie met New York aan kan als city that never sleeps – had behaagd mij aan te moedigen in het ontwikkelen van mijn talenten, had ik een paar duizend gulden stuk te slaan. En zo kon ik mij een flinke poos verder bekwamen in het uitoefenen van mijn grootste talent: het in korte tijd verbrassen van aanzienlijke sommen gelds.
Nu ik vele jaren ouder ben en de kunst van het smijten met geld tot in de perfectie beheers, weet ik dat er veel betere plaatsen op de wereld zijn om in korte tijd van je dure geldje af te komen. Campertje huren in IJsland, avondje zuipen in Oslo, terrasje doen in Venetië zonder vooraf prijsafspraken te maken met de guitige ober die in veertig talen ‘dank je wel’ kan zeggen. Maar in 1996 koos ik in mijn onbevangenheid voor New York en niet alleen omdat je er zo snel en elegant van je geld af kon komen. NYC was de stad van mijn helden. JD Salinger, Woody Allen, Lou Reed, Don Corleone en David Byrne. Tijdens een van onze ochtendwandelingen wees EJ op een appartementencomplex bij Tompkins Square park: ‘Daar woont Iggy pop.’ Dat maakte indruk op iemand die in zijn geboorteplaats minstens een keer per week te horen kreeg: ‘Kijk daar woont Ronnie Tober.’ (meer…)