De ziekte was het leven zelf
Zijn leven lang vocht David Foster Wallace tegen zichzelf. Hij streed tegen zijn depressie en overmatige alcohol- en wietgebruik en worstelde met zijn literaire talent. In 1987 publiceerde hij zijn debuutroman The Broom of the System. Er was een nieuwe sheriff in ‘Fictiontown, USA’. Eigenhandig nam hij de literatuur op sleeptouw, het doodlopende straatje van het postmodernisme uit. Op twaalf september 2008 verloor hij de strijd met zichzelf. Hij pleegde zelfmoord in zijn huis in Claremont, Californië.
David Foster Wallace is de schrijver van de briljante roman Infinite Jest, een complexe – maar niet onleesbare – roman met drie verhaallijnen over Canadese terroristen, de jeugdspelers van een tennisacademie en de (ex-) verslaafden van Ennet Halfway House. Eén inwoner van Ennet is de zwaar depressieve Kate Gompert. Mensen als Kate Gompert plegen geen zelfmoord uit wanhoop, schrijft Wallace in Infinite Jest. In een depressie is de dood niet opeens aantrekkelijk.
‘The person in whom Its invisible agony reaches a certain unendurable level will kill herself the same way a trapped person will eventually jump from the window of a burning high-rise. Make no mistake about people who leap from burning buildings. Their terror of falling from a great height is still just as great as it would be for you or me standing speculatively at the same window just checking out the view; i.e. the fear of falling remains constant. The variable is the other terror, the fire’s flames: when the flames get close enough, falling to death becomes the slightly less terrible of the two terrors. It’s not desiring the fall; it’s terror of the flames.’
En, eindigt Wallace, om de terreur te begrijpen moet je zelf vast hebben gezeten in een brandend gebouw. In de langverwachte biografie van David Foster Wallace waagt journalist D.T. Max een poging iets van die terreur inzichtelijk te maken. Met Every Story is a Ghost Story: A Life of David Foster Wallace heeft Max vakwerk afgeleverd. Hij heeft de complexe thema’s die zijn onderwerp met zich meebrengt op een uitgebalanceerde wijze gepresenteerd. Enerzijds door het evenwicht tussen de beschrijvingen van het leven en de literatuur van Wallace. Anderzijds doordat Max ingewikkelde materie als Wallace’ depressie, zijn moeizame relaties met vrouwen en zijn literatuur – en de invloed hierop van schrijvers en denkers als Derrida, De Man, Pynchon of DeLillo – op een transparante manier uiteenzet zonder dat het afbreuk doet aan de leesbaarheid óf de inhoud simplificeert.
(meer…)