‘Mag ik daar even in snuffelen?’ Mevrouw Kratz wees naar het bureau. ‘Het is nu van jou dus zeg het eerlijk als je me te vrijpostig vindt.’
‘Natuurlijk mag u dat… Hildegard,’ voegde ik er snel aan toe.
‘Dank je.’ Ze opende een la. ‘Ik heb hier namelijk nog veel meer foto’s die interessant zijn. Een album vol.’
‘Dat kan ook straks.’ Haar man gaf zachte stompjes tegen mijn buik. ‘Beneden liggen twee dampende pizza’s te smeken om te worden verslonden door een hongerig joch.’
Mijn mond liep vol speeksel, toch hoorde ik mezelf beweren op het moment niet zo’n trek te hebben.
‘Misschien wil onze zoon gewoon even alleen zijn,’ zei mevrouw Kratz. ‘Neem rustig de tijd, schat.’
Zwijgend verlieten ze de kamer.
En nu?
Eerst ging ik maar eens languit op het bed liggen. Mijn bed. In mijn kamer. Voorlopig hield ik het hier wel uit. Nieuwe ouders. Karl en Hildegard. En hun nieuwe zoon, die gewoon even alleen wilde zijn. Die rustig de tijd mocht nemen. Die een paar keer: ‘Niet doen,’ fluisterde, toen toch zijn mobiel pakte en memory 1 indrukte.
Neil nam meteen op.
‘Hé,’ riep hij, ‘ben je al gedumpt? Sturen ze je terug?’ (meer…)