Er is nauwelijks een boek in de Nederlandstalige literatuur waarin geen seks voorkomt. Meestal beschrijven of suggereren de auteurs de bekende standjes, maar soms worden er ook nieuwe bedacht – of toch in ieder geval nieuwe benamingen.
Van sommige namen is niet duidelijk welke positie ze behelzen. In deze categorie is de flipstand (een lied uit 1966) van Jan Cremer het bekendst:
Hé, ik was laatst in Parijs bij De Gaulle
Hij zei tegen mij: Jan, La France, c’est moi
Ik zeg: Charles, nou moet je effe goed luisteren jongen
Le Flipstand, c’est moi!
En die flipstand, wat het ook moge zijn, is niet mis:
Ik zag Jayne Mansfield aan het strand
Ze lag zich te vervelen
Ik leerde haar mijn nieuwste stand
Nu loopt ze aan één stuk te kwelenIk ben dol, stapeldol op de flipstand
Minder bekend, maar net zo intrigerend, is een onlangs door Lupko Ellen in de thriller Herenboer geïntroduceerde term:
Assef liet zijn rechterpink even op de schaamheuvel van zijn vrouw dansen en duwde haar daarna van zijn schoot.
‘Ik ga eten. Weet je nog hoe we het in Harvard deden na mijn afstudeerfeest?’
Zij knikte.
‘Zo gaan we het straks weer doen.’
‘Op z’n Amerikaans.’
‘Ja, en op zijn Frans, op zijn Russisch en op zijn Grieks.’