Ze wil ervoor gaan zonder om te kijken
Vanmiddag kocht ik een boek bij een boekhandelaar die zich verontschuldigde voor het geschenk dat hij er bij gaf. Loes den Hollander tekende dit jaar voor Nooit alleen, een duidelijk maakwerkje in een hele lange reeks maakwerkjes. Alleen Onmacht van Charles den Tex viel in positieve zin uit de toon.
Ik geef meteen toe dat het een seksistisch argument is, maar je weet dat het boekje door een vrouw geschreven is als op bladzijde negen, op een proloogje van één bladzijde na het begin van het boekje, twee dames thee zitten te drinken en daarbij een stuk kersentaart eten. Er komt meteen levendige dialoog op gang tussen Aline en haar buurvrouw Guusje:
‘Je bent niet dik, Guusje.’
‘Niet dik, maar stevig. Van mij zouden er wel vijf kilootjes af mogen. Of tien.
‘Dit lijf past bij je.’
‘Niet waar,’ zegt Guusje. ‘Ik zit erin, maar het past me niet. Ik had niet geboren moeten worden.’
Komt dat even goed uit. Ook Aline had eigenlijk niet geboren moeten worden. Ze is opgevoed door haar tante Stacey, die als troostende factor meespeelt in de rest van het boek. ‘Herinneringen zijn als sluipmoordernaars.’ Guusjes moeder is prostituee en in die wereld trok ze Guusje mee.
(meer…)