Donkere portretten
Mocht je merken dat je in de schoenen staat van een van de personages die Philip Huff opvoert in zijn verhalenbundel Goed om hier te zijn, dan is het raadzaam deze zo snel mogelijk weer uit te trekken. Het risico is namelijk groot dat je ziek bent, fysiek of mentaal. En mocht je gezondheid toch min of meer in orde blijken, dan heb je een ander probleem: je liefdesleven is een puinhoop. Een geluk hierbij is dat je ellende op een mooie manier is vastgelegd. Huff is goed in het maken van portretten.
De auteur heeft korte verhalen afgewisseld met nog kortere intermezzo’s van gemiddeld anderhalve pagina. De intermezzo’s bestaan uit treffende, bijna verstilde sfeerschetsen met plaatsaanduidende titels als ‘München’, ‘VUmc’, ‘Laren’, ‘Lake Magadi’. Op die plekken situeert Huff een flard van een gebeurtenis, schijnbaar willekeurig. Soms blijkt het goed om op zo’n plek geweest te zijn voor iemand, soms ook niet. Het maakt de lezing van het boek boeiend maar ook onrustig: je bent de vluchtige impressie nog aan het verwerken terwijl je al in het volgende verhaal bent beland, dat vervolgens wel weer de volle concentratie vergt omdat Huff veel zegt met details. Voor de actieve lezer een feest, voor een ander verwarrend. Want alle verhalen, kort en korter, vormen óók een geheel: je moet bijblijven, wegleggen, soms terugbladeren, erin, eruit en eroverheen.
(meer…)