Sterren zakken door II
De meeste boekbesprekers zijn in navolging van hotel- en restaurantketens en filmrecensenten opgezadeld met een systeem van sterren ter beoordeling. Gemak dient de lezer. En de redacties spelen graag voor bovenmeester. Er wordt nog steeds wel opdracht gegeven om lekker vilein te schrijven. Maar dit terzijde.
Na ampel onderzoek door uw inktslaaf en zijn vele malen intelligentere assistenten van een zekere hogeschool, blijkt dat je als auteur niet alleen blij moet zijn met vier of vijf asterisken, maar dat soms een vette onvoldoende net zoveel aandacht krijgt. Zo niet meer. Een tijdje geleden ontstond er rond een boek een zekere milde rebellie omdat een recensent nul sterren liet noteren. ‘Is dat boek inderdaad zo slecht?’ ‘Ik oordeel zelf wel.’ En daarnaast verkneukelen velen zich nu eenmaal graag.
Nee, de als gulden bekendstaande middenweg is de ware doodsklap. Drie van de vijf. Daar voelen wij Nederlanders ons bij thuis: de zesjescultuur. Lekker gewoon, dan doe je al gek genoeg. Nog curieuzer wordt het systeem wanneer klassiekers worden heruitgegeven. Plots duikt daar dan bijvoorbeeld een bespreking op van De Toverberg waarboven drie fletse hemellichaampjes prijken. Nog even doorleren, heer Mann! (meer…)