Ik zat met Hildegard en Karl in de schemerige, naar sigaretten stinkende woonkamer te zwijgen. De dames waren na nog wat loos gebabbel, borrelnoten en een paar glazen wijn vertrokken.
Hildegard, naast me op de bank, bestudeerde haar nagels, Karl, in de leunstoel tegenover ons, krabde langdurig aan zijn neus.
Ik vroeg of ik een boterham mocht.
‘Eerst moeten we praten,’ zei Hildegard.
Karl schraapte zijn keel.
‘Ga ik wel even naar boven,’ zei ik.
Hildegard schudde nee. ‘Met jou,’ zei ze. ‘We moeten met jou praten.’
Ze keek naar Karl.
Het was zover, ik voelde het. Ze gingen vertellen dat het tijd werd om mijn tas weer in te pakken. Neil kreeg alsnog gelijk, gedumpt werd ik, terug naar het instituut. Mijn leven als Kratz was voorbij. Vreemd hoe snel je je hecht aan dingen. Ik zou het missen, allemaal, de koele plavuizen, het bemoste terras, het hek… Mijn kamer, met de vergrendelde balkondeuren, Hildegards gezucht en gedraai, ‘s nachts, op de stretcher in de hoek… De grote glazen kan met vruchtenyoghurt bij het ontbijt, ‘s avonds de pizza’s… Het getjirp van de krekels…
En misschien ook Karl en Hildegard zelf.
(meer…)