Monumentale dichtbundel na tien jaar
De tijd vliegt, maar de dagen gaan te traag. Het is de titel van de nieuwe bundel van Jean Pierre Rawie en tevens de eerste regel van het sonnet waarmee hij deze opent. Meer dan een decennium liet hij ons wachten op deze verzameling nieuwe gedichten, die zoals te voorspellen viel, nog altijd over de ‘eeuwige thema’s’ gaan, maar die zo mogelijk nog dichter tot de kern lijken te komen.
De titel en het openingssonnet doen denken aan passages uit Der Zauberberg van Thomas Mann, waarin hoofdpersonage Hans Castorp tot een vergelijkbare conclusie komt als hij enkele weken in het Zwitserse sanatorium heeft doorgebracht waar hij uiteindelijk zeven volle jaren zal verblijven. Jean Pierre Rawie is nooit te bang geweest om de grote thema’s uit de wereldliteratuur te verwoorden in zijn vormvaste gedichten en roeide daarmee onvervaard tegen de stroom op in tijden waarin ‘het grote verhaal’ uit alle macht moest worden gewantrouwd en waarin alle vormen van rijm toelaatbaar werden geacht, behalve het eindrijm.
Rawies tegendraadse opstelling werd beloond met een omvangrijk lezerspubliek dat zijn gedichten niet alleen zei te lezen, maar ze ook werkelijk las. Dat publiek heeft er nu eindelijk een bundel bij gekregen. En het wordt niet teleurgesteld met dit nieuwe werk, integendeel, Rawie overtreft met deze gedichten zichzelf. Zijn metrische verzen liepen altijd al als een trein, maar nu krijgen ze regelmatig vleugels, zijn woordkeus liet steeds weinig te wensen over, maar hier is hij overwegend subliem en de balans tussen tragiek en humor was al onnavolgbaar, hier is hij monumentaal. Het is het eigene van deze dichter dat hem al die lezers heeft gebracht en deze bundel laat zien dat ze steeds gelijk hebben gehad.
(meer…)