Portefeuille
Mijn eerste herinnering is een herinnering. Mijn grootvader was net overleden en mijn moeder had me verteld dat hij in de hemel was. Wat de hemel was, wist ik eigenlijk niet. We gingen nooit naar de kerk en hoewel er drie bijbels in huis waren en mijn beide grootmoeders mij in latere jaren nog weleens verlokten tot een gesprek over de Heere, werd er thuis weinig over God gesproken. De hemel was een eufemisme voor iets waar mijn moeder geen woorden voor had, in elk geval geen woorden die bestemd waren voor de oren van een vierjarige.
Het beeld dat ik van mijn opa van moederskant (mijn ‘morfar’, zoals dat zo mooi heet in het Zweeds) heb, berust volledig op verhalen uit tweede hand. Ik weet dat hij graag zijn naam op dingen schreef, dat hij tewerkgesteld is in Duitsland en terug is komen lopen, helemaal uit het Ruhrgebied, en dat hij een hondenfluisteraar was. In mijn eerste herinnering sta ik op een grauwe dag, in een grauwe arbeidersbuurt in Apeldoorn voor een open raam naar een loodgrijze lucht te staren, in de hoop dat ik een glimp kan opvangen van mijn grootvader. Als hij niet verschijnt, roep ik hem, zo hard als ik kan. Hij houdt zich verborgen. Ik trek daar verder geen conclusies uit. Behalve dan, dat ik hem moet hebben gemist. Dat hij op dat moment (een paar maanden? na zijn dood) nog een actieve rol in mijn geheugen speelde. Later vertelde mijn moeder dat hij zich zorgen over mij had gemaakt, omdat ik als nakomertje zonder mijn oudere broers en zus naar school zou moeten. (meer…)