Mijn naam werd geroepen, mijn oude naam, bedoel ik.
Hildegard stond onderaan de heuvel te zwaaien, samen met een van haar dames, de langste van het stel.
‘Neil…’ Ik dempte mijn stem. ‘Ik bel je terug.’
‘We gaan het doen, man. We gaan het echt doen. En dan wordt alles anders.’
‘Ja, alles,’ zei ik. ‘Maar nou moet ik stoppen.’
‘Gek dat we nooit eerder… Hé, ik kom naar je toe. Morgen. Geef me je adres.’
‘Heb ik niet. Als ik het wist, kreeg je het. Heel eind rijden is het. Ergens in een bos. Witte villa met een hek.’
‘Klinkt als weer een gevangenis. Ik zoek het wel op. Hoezo weet je het zelf niet? Voor je eigen veiligheid zeker.’
‘Ik hang op. Ze staan naar me te gillen. Hoor je ze?’
‘Hoor niks.’
‘Ik bel straks terug.’
‘Tuurlijk bel je straks terug.’ Neils stem kreeg een scherpe barst. ‘Klootzak.’
‘Doe dat nooit meer!’ Hildegard kneep te hard in mijn arm. ‘We hebben een afspraak, weet je nog? Je vader en ik zijn verantwoordelijk voor je. Of wil je terug naar het instituut? Zeg het maar. Wil je dat?’
Voordat ik een antwoord kon verzinnen begon ze zachtjes te huilen. De lange vriendin gaf troostende klopjes op haar rug.
‘Ik blijf nog,’ zei ik.
Onmiddellijk stopte ze met die tranen. Geen gezicht ook, mascaravegen over haar wangen. Zoals bij die malloot op de poster thuis, mijn eerste thuis. Alice Cooper. Weer zo’n zinloze herinnering. Waar hing die affiche? Slaapkamerdeur. Van de eerste moeder, die zo graag een reis wilde maken in haar eentje. Wat niet ging met een zoon van zes. Dan zat je vooral thuis. Kon je alleen maar dromen over weggaan en je tijd verdoen met prehistorische rockmuziek draaien. School’s out. En dan pakte je je mini-zoon bij zijn mini-armen en danste je schokkerig en gekke koppen trekkend met hem door de kamer. School’s out for summer. Totdat er eindelijk een nieuwe man in je leven kwam. Een celebrity. Maar niet voor lang. (meer…)