Door volharding en inspanning
Laatst belde een van mijn correspondenten, de heer R uit Hamburg, en vroeg of ik hem mijn flesje wilde sturen. Ik heb de heer R in Parijs leren kennen, in de jaren tachtig waren we elkaar in discotheek Le Boy op You Make Me Feel Mighty Real tegemoet gedanst. Ik vroeg of hij nog wel eens aan dat moment terugdacht.
‘Zeker,’ zei hij, ‘jij droeg zwarte Doc Martins en een wit T-shirt.’
‘En jij witte Doc Martins en een zwart T-shirt.’
‘Het is dus ok?’
‘Wat is ok?’
‘Dat je me je flesje stuurt.’
Ik zei dat ik tijd nodig had om over zijn vraag na te denken. ‘Je weet dat mijn flesje en ik erg close zijn. Denk eeneiige tweeling.’
De heer R deed kennelijk wat ik hem aanraadde – het was even stil – en vroeg toen waar ik bang voor was.
‘Waar ik het bangste voor ben,’ zei ik, ‘is de atoombom. Als die valt zijn we allemaal uitgedanst. Het op een na ergste waar ik bang voor ben is dat mijn flesje in handen valt van een terrorist die er benzine in doet en het afvuurt op een koets met een of andere hotemetoot erin.’
De heer R, die niet in halflege glazen gelooft, en al helemaal niet in halflege flessen, stond niet ongenegen tegenover deze optie. ‘Je zou er wel veel aandacht mee krijgen.’
‘Daar wringt nu juist de schoen.’
‘Hoezo?’
‘Stel je voor dat er op het cruciale moment net geen camera aanstaat. Dan heb je echt een probleem.’
Het spreekt vanzelf dat ik niet van plan was om de heer R mijn eigen flesje – flesje zero – te sturen, en dat wist de heer R natuurlijk ook wel. Bovendien was het hem bekend dat ik al eerder kloonflesjes de wereld ingestuurd had.
Over het eerste flesje dat ik de wereld instuurde kan ik kort zijn: mijn correspondent, een Harley Davidson-fan met haar tot op zijn heupen uit het Noorse Fauske, had een verkeerd adres opgegeven, of ik had hem verkeerd begrepen. Na drie weken van fjord naar fjord gezworven te hebben, keerde het pakje (met fles) bij me terug, ongeopend en volgekalkt met zinnetjes in een taal die ik las noch sprak (waarschijnlijk Noors). (meer…)