De oma’s kast
Toen ik het ouderlijk huis verliet had ik uitgesproken ideeën over binnenhuisarchitectuur. Ik denk dat dat te maken had met de tentoonstelling van de Stijlgroep die ik het jaar ervoor in het Kröller-Müller-museum had gezien. Toen ik op mijn achttiende vertrok naar de Kornoeljestraat 2F28 kon ik me zulke ideeën nog permitteren. Al mijn bezittingen pasten in de Renault vier van mijn zus: zes boeken (waaronder Archibald Strohalm van Harry Mulisch) een groentekrat vol langspeelplaten, een draaitafel, een tuner versterker, een wekkerradio en een matras. Ik sausde de muren, trok er een paar post-Mondriaanse lijnen overheen en het grote wonen kon beginnen. Mede-studenten verbaasden zich over mijn twaalf vierkante meter minimalistische woonbeleving, maar ik hield dapper stand. Tot in januari de eerste tentamens begonnen en het gemis van een stoel met een rugleuning zich in mijn jonge rug deed gevoelen. Mijn rijke broer bood me een rookstoel uit zijn eigen boedel aan en hoewel die een kostbaar aantal vierkante meters woonbeleving in beslag nam, kon ik niet weigeren. Dat was het begin van het einde. Toen dezelfde broer me elf adressen later de kabinetkast van mijn grootmoeder aanbood, was er van minimalisme allang geen sprake meer. (meer…)