Feuilleton: Gerard van Emmerik – Zweden of Noorwegen; of misschien Denemarken (12)

‘s Ochtends stond de stretcher opgeklapt tegen de muur.
Wat een stilte! Alleen mijn ademhaling, het kraken van de matras. Voor het eerst sinds jaren werd er niet vlak naast me gegromd, gegaapt, verzucht: ‘Even een quiz om wakker te worden.’
Neil die nu zonder mij op het gazon lag of met een van de begeleiders een bloembed van onkruid ontdeed of in de eetzaal bedelde om nog een warm Kaiserbroodje, please, eentje nog!
Neil die me miste. Hoewel er nog steeds geen berichtje van hem op mijn telefoon stond. Wel een andere, onbeantwoorde oproep. Afzender: Mama.
‘Mama.’ Ik herhaalde het een paar keer hardop. ‘Mama.’ Geen mooi woord. Trouwens, hoe kwam de vrouw die me had gedumpt in een instituut aan mijn nummer? De vrouw die me nooit meer was komen opzoeken en alleen op mijn verjaardag een kaartje stuurde, met altijd dezelfde tekst. Ik hoop dat het beter met je gaat, mijn zoon. De vrouw van wie ik me steeds minder herinnerde. Of wilde herinneren. Had de leiding haar gemeld dat er nieuwe ouders waren? Betere, lievere? Was ze tot inkeer gekomen? Wilde ze me terug?
Kon ze lang wachten. (meer…)