Binnenkort is het weer tijd voor de Tzum-prijs (iedereen kan nog zinnen nomineren). De eerste keer dat de Tzum-prijs werd uitgereikt was in 2002. Paul Mennes won. Ondergetekende treinde destijds naar Antwerpen om de prijs uit te reiken.
Image may be NSFW.
Clik here to view.
‘Dan denken ze dat er iemand komt die knaagdieren aan satan offert’
Paul Mennes, de schrijver van de mooiste zin van 2001, woont op een steenworp afstand van het centrum van Antwerpen, in een straat met een koninklijke naam. De naam is ook het enige wat doet denken aan royalty. Mennes woont in een groot pand met brede trappen en hoge kamers. Hij vindt de prijs erg geestig. ‘Als ik nu optreed zeggen ze er elke keer bij dat ik de Tzum-prijs heb gewonnen voor de mooiste zin.’
Soms had ze er toch een beetje spijt van dat ze geen feng-shui, tai chi, macrobiotiek of biseksualiteit gekozen had voor haar spirituele groei.
Het leverde hem een beker op en 24 euro (gelijk aan het aantal woorden in de zin).
De roman Poes, poes, poes, waarin de mooiste zin voorkomt, is totaal anders dan je vorige drie boeken. Je beschrijft een dorp in de greep van een horde journalisten die de eclips willen verslaan.
Dat klopt. Ik had het geschreven als scenario en ik had bedacht dat het een paar jaar geleden verfilmd zou kunnen worden. Maar hoe gaat dat: een toneelstuk maken duurt lang, maar een film kost nog veel meer tijd. Ik heb het daarom, ook omdat het vorig jaar tijd werd voor een boek, omgewerkt tot een roman.
Hoezo was het tijd?
Vorig jaar was een oneven jaar en dan werk ik aan een boek en in de even jaren werk ik aan toneel. Overigens beginnen de opnamen voor de verfilming van Poes, poes, poes nu wel. Tenminste zo lijkt het, want het scenario was er dus eerst. De boekversie is toch weer anders.
De toon van het boek is ook anders. Ben je milder geworden?
Mijn eerste drie boeken horen bij elkaar. De uitgever gaat ze ook in één band uitgeven. Er komt nogal wat geweld, drugs en bevreemdende seks in voor. Poes, poes, poes gaat over bovenmenselijke gebeurtenissen die botsen met gewone mensen. In zo’n dorp zijn ze niet echt met techno bezig of zo. De toon moest wel anders. Ik had er ook wel genoeg van om op elke bladzijde een cynische grap te maken. Misschien ben ik wel milder geworden, ik ben tenslotte al 35!
Het vreemde is dat de kritiek het niet helemaal vertrouwde. Jarenlang zat ik bij die moderne stroming met boeken vol seks en geweld en deze roman wijkt er wel sterk van af. Mensen die met het laatste boek beginnen zullen daarentegen schrikken van de eerste romans. Wat moet je zeggen als een oud vrouwtje die Poes, poes, poes gelezen heeft vraagt waar de andere boeken over gaan? Over vuistneuken, mevrouw? (meer…)