Feuilleton: Gerard van Emmerik – Zweden of Noorwegen; of misschien Denemarken (10)

Die twee hadden elkaar meteen gevonden. Zoals de moeder aanstellerig naar die vent lachte terwijl hij zich uit zijn wegrestaurantstoeltje overeind hees, zijn schouders nog wat breder maakte en haar het of de zout aanreikte.
De jongen en het meisje deden er niet meer toe. De man mopperde over een bekeuring van 500 euro die hij net in ontvangst had genomen voor gevaarlijk rijgedrag, en dat die hele toestand inclusief een discussie met de politie verdomme ook nog gefilmd was door een of ander weerzinwekkend tv-programma.
De moeder sprak troostende woorden. Wist hij wanneer het werd uitgezonden? Wedden dat het meeviel? Trouwens, ze zou die aflevering graag zien. Mits hem dat niet kwetste, natuurlijk.
‘Ze gaan een balkje voor mijn ogen plaatsen…’ Hij schudde zijn hoofd. ‘Zinloos, ik word meteen herkend. De bladen hebben weer iets om over te liegen, let maar op. Ach, kan mij het schelen, da’s de prijs die je betaalt als celebrity.’
De moeder dacht na, de jongen zag het. Zelf loerde hij ook eens wat beter naar het wezen dat zijn best deed vriendjes te worden met de moeder. Vriendjes en meer. Blond, achterover gekamd haar. Inhammen. Brede Kaken. Misschien een ex-voetballer.
‘Ha, nu zie ik het.’ De stem van de moeder ging omhoog. ‘Ik had u eerst niet herkend.’
De jongen overwoog te vragen: Wie? Wie is het dan? Maar de moeder zou hem de rest van de dag met verwijten bestoken, dus zweeg hij, keek alleen maar, naar wat een natuurfilm werd, met beesten die elkaar besnuffelen, vlak voordat de paring begint.
Hij nam een paar te zoute patatjes, schoof zijn bord toen opzij. Het meisje met wie het allemaal begonnen was deed hetzelfde, en gebaarde hem van tafel te wisselen.
‘Bedankt,’ zei ze, toen hij naast haar plaatsnam op de stoel die nog warm was van de celebrity-billen. ‘Even van pappie verlost. Zo gaat het nou de hele week. Zodra er een teefje in zijn buurt komt, hangt hij de macho uit.’ (meer…)