Hier lag zo juist wat naar elke
richting kleurloos open
stond stilte aflijvig zonder een
aanvang bestemming.
O dit nu is je vochtige mond
die ontijdige lucht
zoog tot adem om in je stoflong
verleden te wrochten.
Je roosgroevige lippen
zo soepele dorpels
van komst.
Je rijzende hoven
subtielste bekroning
van tomben.
Tijd schiet door het oog van de naald van het rustloos heden.
Piet Gerbrandy (meer…)