Gekke ideetjes
Ik had nog nooit gehoord van Kevin Wilson, maar vorig jaar verscheen in vertaling reeds De familie Fang. Dit jaar kwam de opvolger Graven naar het hart van de aarde. De verhalenbundel werd door uitgeverij De Harmonie aan de pers aangeboden door deze te vergelijken met het werk van David Sedaris. Op de webpagina over dit boek haalt de uitgeverij zelfs ‘een recensie’ aan van een Libris boekhandel, die de quote van de uitgeverij herhaalt: ‘Kevin Wilsons verhalen zijn onweerstaanbaar grappig en doen denken aan het werk van David Sedaris.’ De uitgeverij quote een quote van zichzelf. Aangezien David Sedaris een van mijn favoriete schrijvers is, vroeg ik het boek aan.
Mooi trouwens dat de naam David Sedaris tegenwoordig gebruikt wordt om boeken aan te prijzen. Jarenlang werden zijn boeken bejubeld door recensenten, maar nauwelijks gekocht door lezers. Daar kwam verandering door een vrij agressieve reclamecampagne van uitgeverij Lebowski. Columnisten als Sylvia Witteman en Aaf Brandt Corstius lieten zich voor het reclamekarretje spannen. Alsof een paar soapies een knettergoede, wereldbefaamde acteur aanprijzen. En ziedaar: de boeken werden zelfs bestsellers. Alhoewel hier het doel de middelen heiligde, benadrukte het ook het totale gebrek aan invloed van critici, die – op hun best – nog slechts een randverschijnsel zijn in de marketingstrategie van uitgeverijen.
Deze lange inleiding is nodig omdat ik last heb van dit soort aanprijzingen. Als je Kevin Wilson vergelijkt met David Sedaris dan is dat slechts op één gemeenschappelijk grond: ze schrijven beiden korte verhalen. Voor de rest gaat elke vergelijking mank. Sterker nog: elke vergelijking valt in het nadeel van Wilson uit. (meer…)