De troost van poëzie
Het is vreemd dat over ‘de meest geliefde en gelezen’ dichter van Nederland, die zowel door publiek als critici gewaardeerd wordt, zo weinig wetenschappelijke publicaties zijn verschenen. Ik ken eigenlijk maar één proefschrift over Kopland: Volmaakt onaf: over stijl en thematiek in de vroege poëzie van Rutger Kopland door Stefaan Evenepoel.
In Het leven volgens Rutger Kopland zijn lezingen gebundeld die vorig jaar uitgesproken werden tijdens een symposium gewijd aan Kopland. Arnon Grunberg, Johan Goud, Stefaan Evenpoel en Marjoleine de Vos hielden voordrachten over de al dan niet verborgen levensbeschouwing in de poëzie van Kopland. In een gedegen inleiding van Goud over het waarom van deze bundel staat het zo:
Maar wat Kopland’s poëzie fascinerend maakt, is dat ze meer dan alleen deze ontkenningen uitspreekt. Ze vertolkt een aardse spiritualiteit, die de lof van de oppervlakkigheid zingt maar de echo van wat verdwenen is blijft opvangen. God is in zijn denken en dichten (…) niet simpelweg, maar gecompliceerd afwezig. De grote woorden en de zwaarwichtige vragen roepen weerstand op en worden met ironie ter zijde geschoven, maar ze herleven niet minder vaak en met hernieuwde kracht.