Toen het nog altijd mooi weer op Dichters in de Prinsentuin, toen kwam Komrij ook. De krulhaartjes enigszins bezweet in de nek, maar het jasje bleef aan. Ik heb daar een paar minuten bij hem in de buurt geweest en het was opvallend hoeveel mensen boeken van huis hadden meegenomen om te laten signeren. Een mevrouw had zelfs een plastic tas vol boeken meegenomen.
Luisteren naar de collega’s was er niet bij, ook als hij niet voordroeg moest hij werken. Interviews geven, signeren, poseren. Je hebt schrijvers die in stilte komen, hun verzen in de microfoon mummelen en dan weer anoniem opgaan in het publiek. Daar zijn er veel te veel van. Komrij was een dichter voor wie je naar een festival kwam. Hoeveel van dat soort dichters zijn er nog over?
↧
Foto: Gerrit Komrij bij Dichters in de Prinsentuin (2009)
↧