Wie moet je nog bellen in nood?
‘Bestaat er voor stervelingen groter leed dan de aanblik van hun dode kinderen?’ Deze vraag stelde de Griekse dichter Euripides. Ik ben zelf geen ouder, maar ik ben wel iemands kind. Als de zoon van mijn ouders weet ik dat het hemelen van mij, mijn broer of zusje hun grootste angst is. Vanaf het moment dat iemand vader of moeder wordt, is hij of zij primair ouder en de emotionaliteit van het ouderschap is net zo grillig als verliefdheid: angst en geruststelling lossen elkaar continu af, net als trots en teleurstelling. De oorzaak is hoop en verlangen.
Dit alles is het onderwerp van de nieuwe autobiografie van Joan Didion Blue Nights. Didion was lange tijd een door de kritiek geprezen doch door het publiek genegeerde auteur, maar met haar autobiografie The Year of Magical Thinking won ze niet alleen de National Book Award, ze brak ook op 69-jarige leeftijd door bij het grote publiek. Iedereen die het boek gelezen heeft, heeft de openingszinnen (die meerdere malen worden herhaald) nog in het geheugen, het is net poëzie:
Life changes fast.
Life changes in the instant.
You sit down to dinner and life as you know it ends.
The question of self-pity.