Dit is het Tzum-proefpanel in het chique Hotel des Indes. Je loopt daar nog zo de negentiende eeuw binnen. De bediening verwelkomt je nog met ouderwetse hartelijkheid. De serveerster vouwde zelfs het servet nog op onze schoot. Roos Custers moest een lach onderdrukken.
We waren eerst op pelgrimage geweest in het piepkleine Louis Couperusmuseum om de piepkleine tentoonstelling te zien van Menno Voskuil over het jubeljaar 1913. Dit jaar is het 150 jaar geleden dat Couperus werd geboren en opnieuw jubelen wij. Hotel des Indes (dat ter plekke overigens niet bekakt Frans wordt uitgesproken, maar als hotel des endes, zoals Joop van den Endes) jubelt ook mee met een speciale Louis Couperus High Tea.
De eerste thee, een soort sterk water van Chinees gras was enigszins kleur-, geur- en smaakloos. Dat kon niet van de eerste gang gezegd worden: ‘Sandwich van bruine casino met
gerookte kalkoen en caesar spread, Couperus brood met authentieke specerijen, lamspastrami en “cooler raita” van aubergine, Zachte zomer pompernikkel met “haegse oude” kaas, olijven en basilicum, koude vispate van schotse zalm met
crème fraîche en komkommer’. Ik had Dolf en Roos op het hart gedrukt niets tussen de middag te eten, dus we hadden wel trek in iets. De eerste twee gangen waren hartig, de andere twee zoet. Het Couperus-brood had een sterke smaak, wat niet helemaal gezegd kon worden van de pompernikkel, maar het was voor het eerst dat ik een gerecht met zo’n naam tot me nam. Pompernikkel is een prachtig woord. Waarom is dat eigenlijk verdwenen? De koude vispaté was meer dan verrukkelijk. De eerste trek was gestild, op naar de tweede gang.
