Een beetje uitsterven
‘Nee, deze kinderen hier leken haar werkelijk geen diamanten op de kroon van de evolutie.’ Ontmoet Inge Lohmark die biologie geeft aan opgroeiende pubers. Met afstandelijkheid bekijkt ze de klas die voor haar zit. Op de plattegrond van de klas geeft ze een karakterschets van de jongeren die tegenover haar zitten. Niet erg vleiend:
Tom Onprettige vlezige lichamelijkheid. Kleine oogjes in dik gezicht. Wezenloze uitdrukking: nog geheel versuft van de nachtelijke pollutie. Een grotsalamander is mooier. Weinig hoop dat de mislukte proporties door verdere groei nog gecorrigeerd gaan worden.
In mij huist op mijn beste momenten een Theo Thijssen, maar vaak ben ik ook blij met de tucht van Bint. Het cynisme van mevrouw Lohmark (zij houdt ervan om leerlingen te vousvoyeren) met haar afkeer van nieuwe methodes, altijd vrolijke collega’s en directeuren die een modieuze trend napraten is zeer aan mij besteed. Toch is de roman De lessen van mevrouw Lohmark van Judith Schalansky niet de zoveelste onderwijsroman waarin het gevecht tussen leraar en leerlingen centraal staat. Het boek is gesitueerd in het voormalige Oost-Duitsland, in een gebied waarin steeds meer bewoners wegtrekken. De school van mevrouw Lohmark krijgt steeds minder leerlingen en is een beetje aan het uitsterven.
(meer…)