Schippersintuïtie
Een lichte vorm van onrust bij een van de twee opvarenden, noem het ‘zeeangst’, drijft de Argos van de Noordzee het Slijkgat in, de aanloopgeul naar Stellendam en daarmee richting Zeeland, in plaats van zuidwaarts, naar de Banjaard en Oostende, richting Ramsgate, waarvoor alle kaarten aan boord zijn. Het schip is zeewaardig genoeg voor een dergelijke oversteek, maar iets weerhoudt mij. ‘Niet doen’, gaat mij door het hoofd, zonder aanwijsbare reden. ‘Doe het niet, niet nu’.
Annalisa accepteert mijn onbestemde onwil en wij meren af in Hellevoetsluis, na een tocht van vijfentwintig mijl vanuit Scheveningen, ver genoeg voor één dag zeilen. Ik houd van korte trips, zeilen op één tij en dan rust, de rust van het land, van een kroeg, van een traag dansende dobber. Maar niet daarom zie ik plotseling op tegen de geplande tocht van ongeveer zestig mijl.
Bij bestudering van de kaart van het Haringvliet en het Hollands Diep valt mijn oog op het dorpje Zuidland dat drie kilometer landinwaarts blijkt te liggen bij het jachthaventje Blinckvliet ter hoogte van de Beninger Slikken en moet ik denken aan Frans Thomése, de schrijver P.F. Thomése, die met zijn boek Zuidland de AKO-literatuurprijs voor het jaar 1991 won, een boek bestaande uit drie novellen, waarvan ik er twee erg mooi vond.
(meer…)