Speelt geen tuba
Jean Pierre Rawie (1951) is een van Nederlands populairste poëten. Menigmaal verschijnen strofen uit zijn vormvaste gedichten, al dan niet verhaspelt, in rouwadvertenties. Hij heeft, aldus Gerrit Komrij, een sterke terminale citeerbaarheid en werd in het verleden net als zijn kompaan Driek van Wissen nog weleens uitgemaakt voor ‘plezierdichter’. Me dunkt, een uiterst vervelende bierkaai. Alsof rijm iets vies zou zijn en, bijvoorbeeld in het geval van het sonnet, er niet een eeuwenlange traditie is waar je maar even tegenop moet zien te versvoeten. Leve het archaïsche woord. Voorwaar.
Keuze-Groninger Rawie liet in de afgelopen jaren in het Dagblad van het Noorden zijn laconieke licht schijnen over heel wat uiteenlopende onderwerpen, zoals onder meer de zo typische Nederlandse drang tot spellingshervorming, open podia en amateurdichters, het hedendaagse gejij en gejou, de aangename wellevendheid van de zuiderburen, de islam, het Polenmeldpunt, het studentenleven in Groningen, de twee jaar blokfluitlessen die, o hoe wreed is het kinderlot, vooraf dienen te gaan aan het leren bespelen van een viool en zijn opname na een beroerte. (Gelukkig ook door de arts niet bestempeld met het nieuwerwetse herseninfarct.)
(meer…)